கண்மணி அன்போடு...நலமறிய ஆவல்...

சமீபத்தில் உறவினர் ஒருவர் அழைத்து தஞ்சாவூர் வீட்டு விலாசம் வேண்டும்,பத்திரிக்கை அனுப்பனும் என்றார். எவ்வளவு யோசித்தும் நினைவுக்கே வரவில்லை..காரணம் கடிதம் எழுதும் பழக்கமே முற்றிலும் ஒழிந்து போனதுதான். பிறகு தம்பிக்கு போன் பண்ணி விலாசம் வாங்கி கொடுத்தேன்.

தஞ்சையில் கல்லுரியில் படித்து கொண்டிருக்கும் போது(???)சினிமா மோகம் தலைக்கேறி படிப்பை பாதியில் நிறுத்தி விட்டு சென்னைக்கு வர நினைத்த போது அப்பா..என்னவாவது பண்ணி த் தொலை...என்று சொல்லி விட்டார்..அம்மா என்ன ஆசையோ செய்..ஆனால் வாரத்துக்கு ஒரு கடிதம் கண்டிப்பா போடனும் என்று சொல்லி விட்டாள்.ஒரு சுப தினத்தில் படிப்பை (வராத)மூட்டை கட்டி விட்டு விடை கொடுத்தேன் தஞ்சைக்கு..கிளம்பும்போது அம்மா செலவுக்கு பணமும் ஒரு 50 போஸ்ட் கார்டுகளும் கொடுத்தாள். அத்தனையும் சுய விலாசமிட்டவை. .நீ ஒண்ணும் பண்ண வேண்டாம் .. எதாவது எழுதி வாரம் ஓண்ணு அனுப்பு போதும் என்றாள்.அதன் பின் சென்னை வந்து சந்தி சிரிச்சு.கால் வயிறு,அரை வயிறு காஞ்சு அதெல்லாம் தனி கதை..

இப்பவும் ஊருக்கு போவதென்றால் மனம் இறக்கை கட்டித்தான் பறக்கிறது..காரணம் பல..ராமனாதன் பார்(செல்லமா சபா) நான் சென்னையில் இருந்தாலும் நண்பர்கள் கூடி குடிக்கும்போது ஒரு இருக்கை காலியாகவே இருக்கும்(எனக்காம்)அதன் முன் ஒரு கிளாஸ்..அதில் சரக்கு..எல்லாம் முடிந்தவுடன் அதை கடைசியில் பங்கிட்டு குடிப்பார்களாம்..(அதாவது நான் இங்கு த(ண்) னி "குடி"த்தனம்..அவர்கள் கூட்டு "குடி" த்தனம்". பின் காபி பேலஸ் ரவா தோசை,நைட்டு ரோட்டு கடை இட்லி பூண்டு சட்னி,தேவர் பிரியாணி, காமாட்சி மெஸ் விரால் மீன் மண்டை,வறுவல்,சினிமா(நைட் ஷோ)....எல்லாவற்றுகும் மேல் அவள் குடியிருந்த வீடு,கோயில் பிரகாரங்கள்..அங்கு நடந்த கொடுக்கல்/வாங்கல்கள்(கடிதம் மட்டுமல்ல)(அவளோடு சேர்ந்து பார்த்த முதல் படம்..அதாவது அவள் அவள் குடும்பத்தோடு/ நான் நண்பர்களுடன்..படம் "திசை மாறிய பறவைகள்"

ம்ம்ம்..நிணைவுகள் தான் எத்தனை சுகமானவை...

பதிவர் மாதவராஜ் அழைத்தார். அவர் வெளிக்கொணரும் “பூக்களிலிருந்து நான்கு புத்தகங்கள்” தொகுப்பில் என் கவிதையும் இடம் பெறுகிறது என்று காதில் தேன் பாய்ச்சினார். எனக்கும் மிகவும் பிடித்த கவிதை அது. தமிழ்மண போட்டியில் கூட அந்த கவிதையைதான் பரிந்துரை செய்திருக்கிறேன்.

அந்தரங்க சாட்சியாய்...

இந்த இரும்பு பாதை

முடியும் இடத்தில்

ஒரு நகரம்

இருந்தது..

இன்று

அது இல்லை

காற்றில் கலந்திருக்கும்

ரத்த வாசம்

மட்டுமே

மிச்சமாயிருக்கிறது

தினம் விடியலில்

தன்னை

புதுப்பித்துக் கொள்ளும்

அழகான

இயற்கை

மட்டுமே

அந்தரங்க

சாட்சியாயிருக்கிறது..

மெலிதாய்

கேட்டுக்கொண்டிருந்த

முனகல்களும்

ஓய்ந்து விட்டன..

இடமும் வலமுமாய்

நெளியும் இந்த

வழியேதான்

கடைசியாக கடந்து

போனது ஆர்மி ரயில்

இவைகளுக்குள்

பறிமாறிக்

கொள்ளப்படும்

தடக்..தடக்

மொழியும்

அதிர்வும்

இனி இல்லை..

அந்த நகரம்

முற்றிலுமாய்

அழிக்கப்பட்டு

விட்டது...

நீங்கள்

இந்த பாதையின்

வழியே சென்று

இடதுபுறம்

திரும்பி

பாருங்கள்

அங்கே

இரண்டும்

ஒன்றோடு

ஒன்று

பிண்ணி

பிணைந்திருக்கலாம்

சாரைகளாய்..