நானும் கொஞ்சம் பேசுகிறேன் ......6

சமீபத்தில் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் ஒரு கட்டுரையை படித்தேன். கடிதம் பற்றிய அருமையான எழுத்தாக்கம் அது. நாம் எல்லோருமே ஒரு கடிதம் போல் வாழ்க்கையில் பயணித்திருப்போம். அல்லது முகவரி தவறாக எழுதப்பட்ட ஒரு கடிதம் போல் அலைகழிக்கபட்டிருப்போம். இன்று எழுதுவது என்பது கணினி மயமாகிவிட்டது. என்றாலும் கடிதம் பற்றிய நினைவுகள் நிச்சயம் எல்லோரிடமும் மிச்சம் இருக்கும். வேலை நிமித்தம் வெளியூர் சென்ற கணவர்கள் தபாலில் நடத்திய தாம்பத்தியங்கள், பட்டாளம் சென்ற மகன் மனைவிக்கும், பெற்றோருக்கும் எழுதிய தனித்தனி உறையிடப்பட்ட அஞ்சல்கள். சில கடிதங்கள் மரியாதை நிமித்தம் ஒரே கடிதமாக இருக்கும். பெரியவர்கள் வாசித்து விட்டு இணக்கமாக இருந்தால் மருமகளிடம் கொடுப்பார்கள்.அல்லது "உன்னைய கேட்டு எழுதியிருக்கான்" என்று ஒற்றை வரியில் முடித்து விடுவார்கள். இன்னும் வேலைக்கான நேர்முகம், உங்கள் கதை பிரசுரத்திற்கு ஏற்கபடவில்லை. இக்கடிதம் கொண்டு வரும் நபர் வசம் அதை கொடுத்து விடவும். இத்யாதிகள்..

நான் தஞ்சையிலிருந்து மெட்ராஸ் கிளம்பும்போது அம்மா 50 சுய விலாசமிட்ட தபால் கார்டுகளை கொடுத்தாள். “நீ ஒன்றும் எழுதவே வேண்டாம் “ வாரம் ஒன்று அஞ்சல் செய்தால் போதும் என்றும் சொன்னாள். நம்ம சோம்பேறித்தனம் தெரிஞ்சதுதானே !!


முன்பெல்லாம் வீடுகளில் கடிதம் வைக்க ஒரு நீண்ட கம்பி இருந்தது. அதில் தேதி வாரியாக கடிதங்களை சொருகி வைப்பார்கள். "ஆசிர்வாதம்" உபயகுசலோபரி" ஷேமம். ஷேமத்தை தெரிய படுத்தவும். நலம் . நலமறிய ஆவல்" வீடு மாறி விட்டோம். புதிய முகவரி. மஞ்சள் தடவிய காது குத்து, சீமந்தம், புண்யாசனம், அறுபது விழா, "இந்த மாதமாவது பணம் அனுப்ப முடியுமா?" ”நீங்கள் அடகு வைத்த நகை வட்டி அதிகமாகி விட்டதால்” என்று செட்டி கடைகளின் அறிவிப்புகள் என்று கடிதம் சொல்லாத தகவல்களே இருக்காது. காதல் கடிதங்கள் இதில் சேர்த்தி இல்லை. (தயவு செய்து படித்தவுடன் கிழித்து விடவும்) எனக்கு வந்த முதல் காதல் கடிதத்தை நான் முதலில் படிக்கவில்லை என்றால் நம்புவீர்களா? நடந்தது என்னன்னவென்றால் "கடிதத்தை” எதிர்பார்த்து அவள் தெருவில் செல்லும்போது, அவள் கடிதத்தை கீழே போட , நான் எடுப்பதற்குள் அந்த தெரு சண்டியர்கள் கடிதத்தை கைப்பற்றி விட்டனர் (எங்க ஏரியா : உள்ளே வராதே !) முதலில் அவர்கள்தான் அக்கடிதத்தை வாய் விட்டு படித்தனர். அந்த முதல் காதலியின் முதல் கடிதம். எண்ணற்ற எழுத்து பிழைகளுடன் இருந்ததை இங்கு நான் குறிப்பிட விரும்பவில்லை.

சில வருடங்களுக்கு முன் ஒரு குறும்பட போட்டியில் எனக்கு இரண்டாம் பரிசு கிடைத்தது. முதல் பரிசு பெற்ற படத்தின் பெயர் எனக்கு சரியாக நினைவில்லை. பெங்களூரு சிருஷ்டி கல்லுரி மீடியா மாணவிகள் இயக்கியிருந்த படம். ஏதோ இந்தி பெயர். பெயரில் என்ன இருக்கிறது. ஆனால் இன்றளவும் அந்த கதை எனக்கு நினைவில் இருக்கிறது. 10 நிமிட படம்தான். ஒரு பெண் தன் சினேகிதிக்கு ஒரு கடிதம் எழுத நினைக்கிறாள். ஒரு தபால் அட்டையிலோ அல்லது அஞ்சல் உறையிலோ அல்ல. அவளுக்கு தோன்றுவதை எல்லாம் நேரம் கிடக்கும் போதெல்லாம் எழுதி கொண்டே இருக்கிறாள். கடிதத்தை முடிக்க அவளுக்கு மனமே வரவில்லை. வீடு, வயல்வெளி, மலை அடிவாரம் எல்லா இடத்திலும் அமர்ந்து அவள் ரசிப்பதை பகிர்ந்து கொள்கிறாள். இறுதியில் ஒரு வழியாக கடிதத்தை நிறைவு செய்து அஞ்சல் செய்து விட்டு பதிலுக்காக காத்திருக்கிறாள். தோழி தனக்கு என்னவெல்லாம் பதில் எழுதுவாள் என்பதை சிறு பாட்டாக பாடி பார்ப்பாள். மிக மெலோடியான ட்யூன். கவிதையாக வரிகள். இறுதியில் கடிதம் ஆள் இல்லையென்று திரும்பி விடுகிறது.

அந்த படத்தின் பெண் இயக்குனரின் பெய்ர் அப்போதே வாயில் நுழையவில்லை. ஏதோ கொங்கணி பெண் பெயர். தன் டீச்சரின் அனுபவம் அது என்று கூறியது நினைவிருக்கிறது. அவர்களுடன் எடுத்து கொண்ட புகைப்படம் இருந்தது. இப்போது தேட வேண்டும்.