பொருள் விளங்கா உருண்டைகள்.....

சாயந்திரம் சீக்கிரம் வாங்க. எங்கப்பாவை பார்த்துட்டு வரலாம்.

நானுமா?

ஆமாம். கார்ல போகணும்!

வரச்சொன்னாரா?

கூப்பிட்டாத்தான் போகணுமா? எனக்கு உரிமையில்லையா?

அதில்லை. அழையாம போயிட்டு அவமானம்தான் மிஞ்சும். அப்புறம் ஒரு வாரத்துக்கு மூஞ்சியை தூக்கி வச்சு கிட்டிருப்ப. ஏற்கனவே லட்சணம் !!

இந்த மூஞ்சிக்குத்தானே அந்த அலை அலைஞ்சீங்க. சீக்கிரம் வர வழியை பாருங்க.

அவள் சொன்னது உண்மைதான். ஆனா அது அப்போடின்னு சொல்ல முடியுமா? திருமணமாகி இத்தனை வருடத்தில் மாமனார் வீட்டுக்கு ஒரே ஒரு முறைதான் போயிருக்கிறேன். அதுவும் அழையா விருந்தாளியாகத்தான். செளக்கியமா என்று ஒற்றை வார்த்தையுடன் முடித்து கொண்டு விட்டார். திமிர் என்று சொல்ல ஆரம்பித்து பிடிவாதக்காரர் என்ற பட்டம் சூட்டி இப்போதெல்லாம் வைராக்கியம் அதிகம் என்பதாக அனுமானம் செய்து கொள்கிறேன். எனக்கு ஒன்றுமில்லை. அலம்பி கவிழ்த்து ரொம்ப நாளாச்சு. மனைவிதான் பாவம். இத்தனைக்கும் இவள் என்றால் அவருக்கு உயிர்.

மாமனார் வீடு சிட்லபாக்கத்தில் இருக்கிறது. மாடியில் மச்சினி குடும்பமும், கீழ் போர்ஷனில் மாமியார், மாமனார் இருவர் மட்டும். வெளியில் எங்கும் போவதில்லை. அதிகபட்சம் மருத்துவர் வீடு இல்லையென்றால் கோவில். மச்சினி என்னுடன் நன்றாக பேசுவாள். சகலையும் பேசுவார். எனக்குத்தான் புரியாது. உலக பொருளாதாரம் புண்ணாக்கு இத்யாதிகள். சினிமா, கதையெல்லாம் அவருக்கு காத தூரம்.

அப்பாவுக்கு பாசந்தின்னா உயிர் என்றாள் மனைவி. வாங்கி கொண்டோம். கொஞ்சம் பழங்கள் மற்றும் பூ..

வீட்டு வாசலை கார் நெருங்கும்போதே கீழ் போர்ஷனில் விளக்கு அணைக்கப்பட்டது. எதிர்பார்த்ததுதான். ஒரு கேள்விக்குறியுடன் மனைவியை நோக்கினேன்.

பின்ன நான் செஞ்ச காரியத்துக்கு ஆரத்தியா எடுப்பாங்க என்றாள்.

அப்புறம் எதுக்குடி வரணும்?

நான் அவரை பார்க்க வரலை. எங்க அக்காவை பார்க்கத்தான் வந்தேன்.

அப்ப பாசந்தி?

அதை கொடுத்துட்டு போயிடலாம். சாப்பிடலைன்னா தூக்கி வீசட்டும்.

மாமியார் மெல்ல மாடியேறி வந்தார். என்னையும் போக கூடாதுன்னு சொன்னார். எனக்குத்தான் மனசு கேக்கலை.

அப்பாவுக்கு இன்னும் கோபம் போகலையாம்மா?-மனைவி

கட்டை வேகற வரைக்கும் தீராது. நானும் எவ்ளவோ சொல்லிட்டேன். நீயும் உன் பொண்ணு கூடவே போயிடுன்னுட்டார்.

அலுவலகம் போன தகப்பன் வீடு திரும்பும்போது மகள் வீட்டில் இல்லையென்றால் எப்படியிருக்கும்? திட்டமிட்டு செய்யவில்லை. தவிர்க்க முடியாமல் நடந்துவிட்டது. அதற்கும் உங்கள் அணுகுமுறையும் காரணம் என்று ஆயிரம் சொல்லியும் பலனில்லை. மகள் பிறந்த பிறகு கொஞ்சம் சரியாவது போல் இருந்தது. என்ன நினைத்தாரோ ! மீண்டும் வேதாளம் மரத்தில் ஏறிக்கொண்டது.

காஃபி குடித்தவுடன் புகைக்க வேண்டும் போலிருந்தது. சகலையை வருகிறீர்கள் என்றேன். நோ...நோ.. நான் விரதத்தில் இருக்கிறேன் என்றார்.

அருகிலேயே இருந்த கடையில் சிகரெட் வாங்கி பற்ற வைத்தேன். மெல்ல மாமனார் வந்து கொண்டிருந்தார். அவரமாக அணைத்துவிட்டு பவ்யமாக நின்றேன்.

நீங்க கொஞ்சம் காரெடுத்து கிட்டு வர்றீங்களா? வெளியில் போயிட்டு வரலாம்.

காரை எடுத்துக்கொண்டு வந்தேன். பின்னாடி செளகர்யமாக உட்காருங்களேன் என்றேன்.

இல்லை . பரவாயில்லை. முன்னாடி உக்காரத்தான் எனக்கு பிடிக்கும். டிரைவிங் கிளாஸ் போனீங்களா?

இல்லை மாமா. கார் வாங்கி நானேதான் கத்துக்கிட்டேன்.

நீங்க வர்றச்சே பாத்தேன். அவளுக்கும் கார் ஓட்ட கத்துக்கொடுக்கிறதுதானே ! ஆனா அவளுக்கு சைக்கிளே ஓட்ட வராது. அவ்வளவு பயம் ! உன் கூட ஓடி வரதுக்கு மட்டும் எங்கேயிருந்து தைரியம் வந்ததுனுதான் தெரியலை !

அது தான் கண்மூடித்தனம் மாமா !

எப்படி அவளுக்கு இந்த சீட் பத்துது. சின்னதுலேர்ந்து அவ கொஞ்சம் பப்ளிமாஸ்தான். அவளை ஸ்கூலுக்கு கார்லய கொண்டு விடறீங்க?

இல்லை மாமா. ஸ்கூட்டர் இல்லைன்னா நடந்து போயிடுவா .

நடக்கறதுதான் நல்லது. பாசந்தி வாங்கிட்டு வந்தாளா?

நான் என்ன சொல்வதுன்னு மெளனமாக இருந்தேன்.

ம்ம்...ஆனா நீங்க சாபிடுவீங்களா?

என் பொசிஷனில் நீங்க இருந்தா என்ன பண்ணுவீங்க?

தெரியலை !

கவலைப்படாதே ! உன் பொண்ணு அப்படி பண்ண மாட்டா?

எப்படி சொல்றீங்க?

அவ அம்மா அவஸ்தையை பாக்கிறா இல்லை!

இல்லை மாமா! காதலை பத்தி நாம ஒன்னும் சொல்ல முடியாது. என்ன வேணுமின்னா நடக்கலாம்.

சரி. நான் நடந்து போயிக்கிறேன். அவ கிட்ட ஒன்னும் சொல்ல வேண்டாம்.

ஏன் மாமா ?

இன்னும் எனக்கு கோபம் தீரலைன்னு மட்டும் சொல்லிடு. பாத்து காரை ஓட்டுங்க. அவளுக்கு சைனஸ் பிரச்சனை எப்படியிருக்கு ? மைலாப்பூர்ல ஒரு நேச்சுரோபதி டாக்டர் இருக்கார். அவர் கிட்ட காமிங்க..

மீண்டும் நான் மனைவியை அழைத்துக்கொண்டு கீழிறங்கும்போது விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டிருந்தது. ஜன்னல் வழியே இரண்டு கண்கள் பளபளப்பது போல் பிரமை.

கையில் ஏதோ பிளாஸ்டிக் கவர் வைத்திருந்தாள்.

என்ன அது ? பொறந்த வீட்டு சீதனம் என்றேன்..

வீட்டுக்கு வந்தவுடன் பிரித்து காட்டினாள்.

“பொருள் விளங்கா உருண்டைகள்”